In deze conferentie staat de leeromgeving waarin het kindertheologisch gesprek plaatsvindt centraal. En eigenlijk al in de lezing van dr. Evert Jonker komen alle aspecten aan de orde. In deze post begin ik met twee van die aspecten: tijd en ruimte.
Kinderen leven in het hier en nu. Terwijl Jonker het zegt, zitten de toehoorders instemmend te knikken. Voor iedereen is herkenbaar dat jongeren zich minder dan volwassenen (en pubers) bezig houden met vroeger of later (tijd). Ze gaan aan de slag met wat ze nu tegenkomen.
Vaak is dat zo tastbaar als de ruimte waarin ze zijn en de spullen die daar te vinden zijn (het tweede element). En eigenlijk is elke ruimte geschikt. Jonker loopt druk gebarend door de conferentiezaal en wijst een plek aan waar je bibliodrama kunt doen, een plek voor een spel, één voor rustig praten, één voor knutselen en één voor gebed. Hoewel je bij de aankleding van de conferentieruimte niet direct aan kinderen denkt, is het door zijn levendige presentatie gemakkelijk voorstelbaar. Als ik 's avonds tijdens het diner nog wat met Jonker doorpraat komt mijn eigen basiscatechesegroep (10-12 jaar) ter sprake. Zij creëerden met grote kussens die toevallig in hun ruimte (een vergaderzaal) lagen een ruimte waarin zij konden relaxen, kletsen, spelen, leren en (in het bijzonder) mediteren en bidden. Ook kinderen kunnen eigen verantwoordelijkheid aan, is onze conclusie - en soms nemen ze die zelfs zelf. Ik prijs me gelukkig dat ik ze die verantwoordelijkheid niet heb afgenomen, het komt de catecheses ten goede.
In volgende posts meer over andere aspecten, en ten slotte (zoals eerder beloofd) een bezinning op de verschillen tussen landen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten